ΜΙΑ ΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

Πριν από λίγους μήνες, η ΟΑΣΗ του ΠΑΙΔΙΟΥ, σωματείο πρόληψης και προστασίας κακοποιημένων παιδιών και το Α’ Ανατολικό Διαμέρισμα του Δήμου Ηρακλείου, με βράβευσαν με το Α’ βραβείο Λογοτεχνικού Διαγωνισμού, με θέμα “Τα δικαιώματα του παιδιού σ’ ένα κόσμο που μεταβάλλεται”.

Στο διαγωνισμό έλαβα μέρος με το ποίημα “Δικαίωμα στ’ όνειρο”. Το έπαθλο ήταν ένα ταξίδι για 2 άτομα Ηράκλειο-Πειραιάς-Ηράκλειο με την ANEK LINES που ήταν και χορηγός της εκδήλωσης και ένα ταξίδι Πάτρα-Βενετία-Πάτρα με τις Μινωικές Γραμμές.

Τον Οκτώβριο, μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω τα δυο αυτά ταξίδια.

Το ταξίδι Πάτρα-Βενετία-Πάτρα, έγινε με το FB “ZEUS PALACE” των Μινωικών Γραμμών και του ομίλου Γκριμάλντι, ένα τεράστιο F/B με ελικοδρόμιο, που αφού έπιασε Κέρκυρα και Ηγουμενίτσα, μετά από 36 ώρες ταξίδι έφθασε στη Βενετία. Παρόλο που σε ορισμένα σημεία της Αδριατικής, ο άνεμος έφθανε τα 8 μποφόρ, το ZEUS PALACE ήταν σταθερότατο και το ταξίδι κύλησε ομαλότατα.

Πάρα πολλοί τουρίστες, ειδικά Γερμανοί, ταξίδευαν μαζί μας για την Βενετία, την ασύγκριτη αυτή πόλη των δόγηδων, των καναλιών και των μοναδικών ιστορικών μνημείων, την Βενετία την άρρηκτα συνδεδεμένη με την Κρήτη.

Το έμβλημα της Βενετίας, το φτερωτό λιοντάρι, είναι χαραγμένο ακριβώς το ίδιο, στην πλάκα που βρίσκεται στο δόγικο ανάκτορο, με αυτό που κοσμεί την είσοιδο στο φρούριο του Κούλε στο λιμάνι του Ηρακλείου.

Κι άλλες φορές έχω επισκεφθεί τη Βενετία, αλλά αυτή τη φορά την χάρηκα περισσότερο, ίσως γιατί αυτή τη φορά μου φάνηκε ότι με καλωσόριζε, καθώς ο γκρίζος ουρανός της καθάρισε και βγήκε ο ήλιος, μόλις πάτησα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Οι μικρές ορχήστρες μπροστά στα καφέ της, έπαιζαν χαρούμενους σκοπούς και τα περιστέρια της, τόσο εξοικειωμένα με τους τουρίστες, τους χιλιάδες τουρίστες, κάθε εθνικότητας, χρώματος και θρησκείας, τιτίβιζαν, πετούσαν ψηλά και ξαναγύριζαν, για να ψάξουν για τροφή ή να καθίσουν αμέριμνα στον ήλιο, πάνω σε μαρμάρινες κολόνες, αγάλματα και στα πλατειά σκαλοπάτια του περιστηλίου της πλατείας.

Οι γόνδολες αραγμένες μπροστά στην πλατεία, λικνίζονταν στα πρασινωπά νερά της λαγκούνας, περιμένοντας τα ρομαντικά ζευγαράκια για να τους κάνουν το ξεχωριστό ταξίδι ανάμεσα στα κανάλια, κάτω από τη γέφυρα των στεναγμών, μπροστά από το RIALTO και το σπίτι του Marco Polo.

Οι γονδολιέρηδες με τις ριγέ μπλούζες και τα μακριά κουπιά στα χέρια, χωρίς όμως τα ψάθινα καπέλα τους, γιατί ο άνεμος φυσούσε δυνατά, περίμεναν μπροστά στις γόνδολες. Θυμήθηκα: La lun-ghezza della gondola e’ di undici metrr.

Το είχα μάθει από παλιά και δε θα το ξεχνούσα ποτέ: Το μήκος της γόνδολας είναι 11 μέτρα. Πόσο ικανά, οι γονδολιέρηδες κατηύθηναν τα σκάφη αυτά των 11 μέτρων μέσα στα στενά κανάλια! Πραγματικά, δεξιοτέχνες!

Ενα μοσχομυριστό καπουτσίνο εδώ, ένα πλούσιο γεύμα με ζυμαρικά και ανάμεικτη σαλάτα με αυγά περιστεριών εκεί, ένα εσπρέσο παραπέρα, έκαναν την ημέρα να κυλήσει τόσο βιαστικά.

 Το ταξίδι της επιστροφής με το ZEUS PALACE ήταν πιο όμορφο. Οι καμαρώτοι και οι σερβιτόροι με ξέρανε. Είχαν γίνει πιο οικείοι. Μιλούσαν για το τέλος της σεζόν, για το φόβο τους, μήπως η εταιρεία Γκριμάλντι πάρει τις Μινωικές από το Ηράκλειο. Μήπως μείνουν χωρίς δουλειά. Προσωπικά καθημερινά προβλήματα, που όμως δεν χαλούσαν τη μαγεία του ταξιδιού.

Οι δαλματικές ακτές, το σύντομο πέρασμα από την Ηγουμενίτσα, η προσέγγιση στην Κέρκυρα, όλα σίγουρα και προγραμματισμένα.

Καθισμένη σε μια πολυθρόνα στ’ απάνεμα του πλοίου, μετρούσα με το βλέμμα την αφρισμένη θάλασσα και γέμιζα χαρά για το όμορφο αυτό ταξίδι.

Ευχαριστούσα νοερά την ΟΑΣΗ του ΠΑΙΔΙΟΥ για την ωραία πρωτοβουλία, τις Μινωικές Γραμμές για την γαλαντόμικη προσφορά της, αλλά ιδιαίτερα και την ΑΝΕΚ LINES γιατί η χορηγία της μου έδινε τη δυνατότητα να επιστρέψω από τον Πειραιά στο Ηράκλειο με κάθε άνεση, ταξιδεύοντας με το πεντακάθαρο και άνετο ΚΡΗΤΗ ΙΙ F/B.

Στην επιστροφή μου στο Ηράκλειο, άκουσα ότι ο Δήμος Ηρακλείου ξεκίνησε την προσπάθεια για να δημιουργήσει ένα χωριό SOS.

Στην εκδήλωση της ΟΑΣΗΣ του ΠΑΙΔΙΟΥ, είχε αναφερθεί αυτό. Ελπίζω και εύχομαι να το κάνει ο Δήμος σύντομα. Γύρω μου βλέπω καθημερινά, όλο και περισσότερα παιδιά να τριγυρίζουν στους δρόμους και ποιός ξέρει, τι πείνα και τι καταπίεση υφίστανται. Αν γίνει το χωριό SOS πιστεύω ότι θα υπάρξουν πολλοί, που θα θελήσουν να το στηρίξουν εθελοντικά.

Ρένα Αλεξίου

Πηγή: http://www.patris.gr
(2-12-2009)