Το μεγάλο κενό του εθνικού και δημόσιου συστήματος παιδικής προστασίας και οι διαχρονικές ευθύνες της Πολιτείας
Η δυσώδης υπόθεση βιασμού και μαστροπείας της 12χρονης στον Κολωνό προκαλεί σοκ και αποτροπιασμό στο πανελλήνιο.
Το οικείο παύει να είναι ασφαλές. Αυτό που θεωρούμε ασφαλές, τελικά διαρρηγνύεται. Τα πρόσωπα υπεράνω υποψίας κατακρημνίζονται. Η επιμελήτρια Ανηλίκων του Δικαστηρίου Καλαμάτας και υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας (ΣΚΛΕ) Αγγελική Ρουμελιώτου αναδεικνύει το μεγάλο κενό του εθνικού και δημόσιου συστήματος παιδικής προστασίας και τις διαχρονικές ευθύνες της Πολιτείας, που για άλλη μια φορά αποτυγχάνει να προστατεύσει την ανηλικότητα ως ιερή.
Συνέντευξη στη Νικολέττα Κολυβάρη
– Μια ακόμα υπόθεση βιασμού κατά συρροή ενός 12χρονου παιδιού “συγκλονίζει” το πανελλήνιο. Τονίζω το “μια ακόμα” και αναρωτιέμαι τι το διαφορετικό παρατηρείτε εσείς σε αυτή την υπόθεση, σε σχέση με το ενδιαφέρον που δείχνει ο μέσος πολίτης;
Ο πολίτης εντοπίζει για άλλη μια φορά και με εξαιρετικά τραγικό τρόπο πόσο ευάλωτος είναι και πόσο εύκολο είναι να καταστεί θύμα η ιερή ανηλικότητα. Φοβάται για την ατομική του ευαλωτότητα, την ευαλωτότητα της οικογένειάς του, των παιδιών του. Νιώθει τη δυσωδία του κινδύνου πολύ κοντά σε όσα θεωρούσε ασφαλή. Γενικότερα, οι άνθρωποι όταν παρακολουθούν τέτοιες τραγικές καταστάσεις, οι οποίες συμβαίνουν σε άλλους, αναπτύσσουν ένα εσωτερικό μηχανισμό να τοποθετούν τον εαυτό τους σχεδόν ασυναίσθητα και εικονικά σε ένα υποθετικό σενάριο που τους περιλαμβάνει. “Αν συνέβαινε σε μένα;”, αναρωτιούνται πολύ εσωτερικά. Ενίοτε, απαντώντας μέσα τους ότι δεν συμβαίνει σε αυτούς, επιβεβαιώνουν το ασφαλές στο οποίο διαβιούν εκείνοι και οι σημαντικοί άλλοι τους. Έτσι μπορούν να συνεχίσουν. Στις περιπτώσεις όπως αυτή, τι μαθαίνουμε; Το οικείο παύει να είναι ασφαλές. Αυτό που θεωρούμε ασφαλές, τελικά διαρρηγνύεται. Τα πρόσωπα υπεράνω υποψίας κατακρημνίζονται. Ο πολίτης διαπιστώνει ότι είναι εκτεθειμένος σε κινδύνους μέσα στο ίδιο του το οχυρό, στο οποίο θεωρούσε μέχρι τώρα ότι δεν διατρέχει κίνδυνο. Τα τείχη της οικογένειας που περιφρουρούν τα μέλη της από το ξένο μοιάζουν να κλυδωνίζονται. “Ποιος είναι ο επικίνδυνος;”, είναι το ερώτημα που αναδύεται. “Ποιος μπορεί να είναι εχθρικός; Και πώς θα το ξέρω;”. Και εν τέλει πώς θα προστατευτώ και θα προστατεύσω αν δεν μπορώ να αντιληφθώ την επικινδυνότητα ατόμων που μέχρι χθες έμοιαζαν να είναι οικεία; Read more